3
ร่างสองร่างกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระงมพอๆกับเสียงครางแสนหวานสลับเสียงครางทุ้มต่ำ
ร่างสูงยังคงใส่แรงไม่ยั้ง ถาโถมเข้าหาร่างเล็กอย่างคืนนี้จะไม่มีวันจบ ทุกท่วงท่า
ทุกสถานที่ ยังคงลึกและแรงตามเสียงหอบเหนื่อยของร่างเล็กที่ยังคอยเร่งร่างสูงอยู่
มือเล็กเกาะเกี่ยวอยู่บนไหล่แน่นยามร่างสูงกระแทกเข้ามา
ผมสีดำขลับปลิวตามแรงเข้าออก ปากอวบอิ่มรูปหัวใจที่ยามยิ้มมักจะสว่างไสว
ตอนนี้กับบวมเจ่อ เผยอขึ้นเพื่อรอรับสัมผัสจากร่างสูง
ไม่นานนักเสียงครวญครางก็หายไปเติมเต็มด้วยสัมผัสหวาบหวามจากริมฝีปากหยักของร่างสูง
เสียงครางอื้ออึงบ่งบอกถึงความสุขของร่างเล็กดังก้องอยู่ในหูของร่างสูง
ร่างเล็กกำลังมีความสุขกับสัมผัสที่ได้รับจากเค้า
“ระ..แรง อะ..อีกสิ อึก อื้อ”
เสียงหวานบีบต้นแขนหนาแน่นเมื่อใกล้ที่จะปลดปล่อย
“อึก อืม อย่ารัดพี่แน่นสิ อือ” เมื่อได้ยินเสียงจากร่างเล็ก
ไม่รอช้าร่างสูงยกขาเรียวขึ้นพาดบ่าก่อนจะใส่แรงทั้งหมดเข้าหาร่างเล็ก
“อ๊ะ.. อึก อือ..อ๊ะ อื้อ
ใกล้แล้ว..อ่า” ร่างเล็กกัดไหล่หนาอย่างสุดกลั้น
เหมือนอยู่บนหน้าผาสูงชันที่กำลังจะกระโดดลงมา
“ไป..พร้อมกัน อึก คยอ..งซู..อ๊า” ร่างสูงใส่แรงไปไม่ยั้ง
จนในที่สุดก็พาร่างเล็กแตะขอบสวรรค์ดังปรารถนา ร่างเล็กเอามือแตะบนท่อนแขนแข็งแรง
ก่อนจะกระซิบที่ข้างๆหู
“พี่ชาย…”
“ครับ” ร่างสูงยังคงหลับตา แต่ปากขานตอบร่างเล็กไป
เหงื่อไหลตามไรผมและร่างกาย กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างเล็กกำลังจะปลุกเค้าและน้องชายเค้าแทนน่ะสิ
“ตื่นได้แล้วนะครับ สายแล้ว คยองหิว” ฉับพลันนั้นร่างสูงก็ลืมตาโพล่ง
สายแล้วงั้นหรอ คยองหิว?
“พี่ชาย..คยองหิวข้าวแล้ว”
“หือ….” ร่างสูงลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
ก่อนจะขยี้ตาเบาๆ
“น้ำอะไรสีขาวขุ่นๆฮะ พี่ชาย” ร่างเล็กพูดขึ้นเพื่อปรายตาไปเห็นอะไรบางอย่าง
“เอ่อ…” ร่างสูงเริ่มตาสว่างขึ้นเมื่อเห็นร่างเล็กกับเพื่อนๆทั้งหลาย
“อ่อ ไอ้ไคมันน้ำแตก หรือว่า ฝันเปียกน่ะ
คยองซูอา ไปกินข้าวกับพี่เซฮุนคนนี้ดีกว่า ปล่อยมันไว้นั้นแหละ ไอ้ลามก!น้องคยองมาปลุก ยังมาตั้งโด่ชี้หน้าน้องอยู่ได้ ไอ้รูปชั่วตัวดำ” เซฮุนพูดขึ้น ก่อนจะเนียนโอบไหล่คยองซูแล้วเดินออกห้องไป
“ไอ้ดำ แม่ม.. โคตรลามกเลยว่ะ
ป่านนี้ชื่อมึงอยู่ในแบล็คลิสต์ของน้องคยองชัวร์ สมน้ำหน้าว่ะ
สงสัยอาโออิเมื่อวานคงทำให้ใครบางคนแถวนี้ติดตา ไปกินข้าวกับน้องคยองดีกว่า”
เทาพูดขึ้นก่อนจะโอบไหล่ซูโฮกับเฉินเดินตามร่างเล็กไป
“ไอ้กั๊มจง อย่าได้มาใกล้ภรรยาตาโตของฉันภายในระยะ 50,000 เมตรนะเว้ย! ไอ้หื่น” ลู่ฮานพูดขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมเลย์
“ถ้าจะให้ห่างขนาดนี้ ให้ไปอยู่อังกฤษเลยม่ะ
อีกอย่างมันจะห่างได้ไกลขนาดนั้นได้ไง ไอ้ด้ายแดงมันคอยดึงผมกับน้องคยองตลอดเวลา”
ไคพูดจบ ทุกคนที่เหลือก็กระหน่ำตบหัวไคคนละที
แล้วก่อนเดินออกห้องไปทุกคนก็พูดขึ้น
“หมั่นไส้!!! คิดว่ามีด้ายแดงคนเดียวหรือไง
ไอ้ดำกัมจงตั้งโด่โดนแบล็คลิสต์!”
“โห่ อิจฉากันอ่ะดิ ใช่มั๊ยมังกรน้อยลูกพ่อ” ไคพูดขึ้นหลังจากทุกคนออกไป
อั๊ก!! จู่ๆก็มีก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่หล่นลงมาโดนหัวไคเต็มๆ
“พี่มินซอก!! เจ็บนะ” ไคพูดขึ้นหลังจาดเอาก้อนหินออกได้
มือหนากุมหัวที่มีเลือดออกไว้ สักพักไคก็เอามือออก เลือดหยุดไหล
แผลบนหัวจางหายไปราวกับไม่เคยมี
“พูดกันเข้าไป ยังไงอาโออิก็สู้คยองซูยอดยาหยีไม่ได้หรอก!”
หลังจากที่กระผม โอเซฮุน ได้เนียนโอบน้องคยองไว้
อ่า~ ผิวขาวเนียนที่โผล่จากคอเสื้อ
ขาวจริงอยากจะลงไปซุกไซร้ทำรอยตีตราสักหน่อย นุ่มนิ่ม นุ่มนิ่ม
ผิวน้องคยองอย่างกะผิวเด็ก ถ้าร่างกายเราสองคนแนบชิดเนื้อแนบเนื้อยามเล่นบทรักสุดเร่าร้อน
หึหึ ไม่อยากจะพูด
โอ้วววว
กลิ่นหอมอ่อนๆของน้องคยองนี่โคตรฟินสุดๆ
มันเหมือนกระตุ้นน้องชายตัวไม่น้อยที่นอนหลับใหลให้ตื่นขึ้น
เมื่อคืนกางเกงของพี่เป้าปริเลยนะครับ เดี๋ยวพี่จะเอาคืนนะครับคุณภรรยาจอมยั่ว
โอเซฮุนคนนี้อยากจะกรีดร้องออกมาเป็นเสียงคราง อ๊ะ..อื้อ อือ อ๊ะๆ อ๊าๆ
อ่า~ น้องคยอง ทำไมน่ากินขนาดนี้
ร่างเล็กภายใต้เสื้อเชิ้ตขนาดใหญ่ของพี่คริส
สวมทับผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนบนเสื้อเชิ้ตอีกที ต้นขาเรียวเล็กที่โผล่ออกมาตอนก้มลงไปหาของในตู้เย็น
ฮุนจะไม่ทน ขณะที่เซฮุนกำลังเพ้อกับตัวเอง เสียงทุ้มก็ดังขึ้นก่อน
“น้องคยองไม่ต้องทำอาหารเช้าเผื่อพวกพี่หรอกนะครับ”
ไม่พูดเปล่ามือหนาวาดกอดร่างเล็ก คางเกยไหล่เล็กไว้
“พี่มินซอกอ่ะ” เซฮุนส่งเสียงโอดครวญขึ้นมา คยองซูหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อยก็ต้องเงียบไป
เมื่อแก้มทั้งสองข้างถูกระดมจูบจากคนที่กอด
“พี่มินซอก พอแล้วแก้มคยองช้ำหมด”
มือเล็กละจากของในตู้เย็น ก่อนจะหันมาจับแก้มคนที่กอดตัวเองไว้
“ไม่เอาอ่ะ ก็คยองซูน่ารักนิ” ทันทีที่พูดจบหน้าของคยองซูก็ขึ้นสีระเรื่อ
“บ้า!!!” น่ารักเกินไปแล้วคยองซู
“แฮ่ะแฮ่ม อย่าลืมว่าไม่ได้มีกันแค่สองคนนะครับ”
“พี่เทาพูดมากอ่ะ” ทันทีที่ร่างเล็กพูดจบ เทาก็ทำหน้าจ๋อย ก่อนจะหายตัวมาอยู่ข้างๆคยองซู
ดึงมือเล็กขึ้นมาจูบเบาๆ
“พี่ขอโทษครับ ก็คนมันหวงนิ
คยองซูน่ารักเกินไปแล้ว” เทาพูดขึ้นก่อนจะหอมแก้มคนในอ้อมกอดของมินซอก
“พอเลย คยองซูจะทำอาหาร
พี่ชายถอยออกไปเลย”
“พี่ช่วยนะคยองซู” เลย์พูดขึ้นก่อนจะดึงคยองซูออกมาจากอ้อมกอดของมินซอกแล้วกอดไว้ซะเอง
“ขอบคุณฮะ พี่เลย์” มือเล็กหั่นผักไปโดยตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเลย์ มือหนาช่วยหั่นหมู แต่ใบหน้าแทบจะฝังเข้าไปในคอของร่างเล็กอยู่รอมร่อ
แวมไพร์จอมหื่นตัวอื่นได้แต่มองอยู่ห่างๆอย่างอิจฉา
“โอ๊ย!” เสียงร้องจากร่างเล็ก
เรียกแวมไพร์ทั้งหลายเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
เลือดที่ไหลออกมาจากนิ้วเรียวทำเอาแวมไพร์ทั้งหลายได้กลืนน้ำลายคนละหลายอึก
“เฮ้ย! รีบกันตัวไอ้เซฮุนออกเร็ว
เดี๋ยว..” ยังไม่ทันที่ซูโฮจะพูดจบสายลมก็พัดเข้ามาในครัวอย่างแรงและกลายเป็นพายุหมุนขนาดย่อมพัดพวกแวมไพร์อีกสิบตนที่เหลือออกไปนอกปราสาท
มือหนาของลู่ฮานกำลังจะคว้าต้นแขนเล็กของคยองซูได้ แต่เซฮุนก็ดึงเข้าไปกอด
ริมฝีปากหนาก้มลงทาบทับริมฝีปากอิ่มทันที
พายุหมุนก็พัดพาร่างแวมไพร์ที่เหลือหายไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็วหลังจากเซฮุนจูบร่างเล็ก
“อื้อ! แฮก แฮกๆ
พี่ฮุน..ทะ ทำอะไรเนี่ย?”
“อ๊ะ..อื้อ” ร่างสูงไม่ตอบคำถามของคยองซู มือหนาโน้มใบหน้าคยองซูเข้ามาจูบอีกครั้ง
คราวนี้มันช่างรุนแรงแต่ก็แฝงไปด้วยความเร่าร้อน
มือหนาอุ้มตัวคยองซูขึ้นนั่งบนเคาเตอร์
อีกข้างหนึ่งลูบไล้ขาเรียวภายใต้เสื้อเชิ้ตอย่างย่ามใจ ริมฝีปากหนาผละออกจากริมฝีปากอวบอิ่มช้าๆ
มองใบหน้าหวานที่เหงื่อไหลลงมาตามขมับ
“แฮกๆ อือ.. อ๊ะ
อื้อ!” ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้พักหายใจ
ร่างสูงก็ทาบทับริมฝีปากลงมาอีกรอบ มือหนากระชากผ้ากันเปื้อนจนหลุดออกจากตัว
ตามด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ เผยผิวขาวเนียน มือหนาลูบไล้ตามขมับ ใบหู ซอกคอ
จนถึงแผ่นอกบาง อีกข้างหนึ่งบดขยี้ยอดอกอย่างหมั่นเขี้ยว
มือหนายังคงทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม
ทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากริมฝีปากอวบอิ่มที่เริ่มบวมเจ่อ
“แฮกๆ แฮก อ๊ะ!” เมื่อเซฮุนละจากริมฝีปากอิ่มที่แดงเจ่อ มองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อ
ดวงตากลมโตส่งสายตาหวานเยิ้มให้อย่างไม่ได้ตั้งใจ
สุดท้ายก็ริมฝีปากรูปหัวใจที่เผยออกเพื่อช่วยหายใจ
กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยออกมาจาดร่างเล็ก ยิ่งปลุกอารมณ์บางอย่างในตัวให้ครุกกรุ่น
“พะ..พอแล้ว
พี่..ฮุน อ๊ะ..อื้อ!” ริมฝีปากอวบอิ่มส่งเสียงกระเส่ายังไม่พอ สายตาหวานๆยังมาสบกับสายตาคมอีก
มือหนายังไม่ละจากยอดอกของร่างเล็ก สายตาคมจ้องมองใบหน้าหวานสักพัก
รอยยิ้มก็ผุดขึ้นตรงมุมปาก
ดวงตากลมโตเบิกกว้างจ้องมองร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“อ๊ะ..อื้อ พี่ฮุน คยองเจ็บ
ปะ..ปล่อย คยอง..นะ” ใบหน้าคมลงมาสูดดมความหอมจากซอกคอสุดเร้าอารมณ์
ลิ้นหนาเลียเบาๆ ก่อนจะกดจูบทับรอยที่เลียไว้
ฉับพลันเขี้ยวคมก็กัดลงตรงซอกคอของร่างเล็กอย่างแรง น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาจากดวงตากลมโต
“ฮึก เจ็บนะ ปล่อย..คยอง ฮือ” มือเล็กดึงหัวร่างสูงออก แต่ก็ไม่เป็นผล
มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้ส่วนอ่อนไหวผ่านกางเกงผ้าเนื้อบาง บีบเคล้นเบา
ร่างเล็กเผลอส่งเสียงครางออกมา แต่น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล
มือเล็กยังคอยผลักไสร่างสูงออก
“ช่วย คะ..คยองด้วย”
“ตุ้บ!ไอ้เซฮุนแม่-งทำเชี่ยไรลงไป” ไคผลักเซฮุนออกจากตัวคยองซู
แล้วตะคอกใส่เซฮุนอย่างเสียงดัง
“จะ..เจ็บ คะ..คยอง ไม่….’” ร่างเล็กที่หมดสติเอนตัวลงมาข้างหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง
ก่อนที่ตัวจะถึงพื้นคริสก็โผล่มารับไว้ทัน ก่อนจะส่งต่อให้มินซอกพาร่างเล็กไปทำแผล
“รีบตื่นขึ้นมาเร็วๆนะคยองซูอา
พี่ใจไม่ดีเลย” มินซอกมองร่างเล็กที่นอนหลับไม่ได้สติบนเตียง
ใบหน้าหวานดูซีดเซียว ตามร่างกายมีรอยมือของเซฮุนอยู่ ขึ้นเขียวช้ำเป็นจ้ำๆ
มือหนารีบเปลี่ยนชุดให้อย่างรวดเร็ว แน่นอนแผลหายไปตามวิธีการเดิมอย่างที่เคยทำ
ร่างเล็กพลิกตัวมากอดเอวมินซอกไว้หลวมๆ ก่อนหัวทุยจะมานอนบนตักของมินซอก
“อย่าทำตัวน่ากินนักสิ อ๊าาา
คยองซู~” มินซอกได้กล่าวไว้
“แต่…..พี่ไม่ว่างให้น้องคยองมาอ้อนตอนนี้นะครับ
พี่ต้องไปกระทืบแวมไพร์บางตัวก่อนครับ แล้วพี่จะกลับมาให้อ้อน ^ ^”
……………………………………………..
ขอบคุณลีดเดอร์ทั้งหลายที่ติดตามฟิคเรื่องนี้นะค่ะ
ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกันไปไหน ไรต์จะพยายามอดทน
จะแต่งฟิคไปจนจบให้ได้ แม้จะมีมารมาขวางเป็นบางครั้ง
กลับไปเม้น http://my.dek-d.com/poison-toyou/story/viewlongc.php?id=1082097&chapter=7
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น