อย่าน่ารักมากนักได้ไหม เด็กดื้อ! (บทลงโทษเด็กดื้อ!)

อย่าน่ารักมากนักได้ไหม เด็กดื้อ!

เค้าว่ากันว่า คนน่ารักมักใจร้าย

แต่สำหรับผม“สองคน” จะนิยามคำนี้ใหม่

“คนน่ารักมักดื้อ!!!!!!!”

คำๆนี้นิยามโดย เสี่ยวลู่ฮาน AND โอเซฮุน

 

วันนี้ผมจะมาเล่าความดื้อของคนน่ารักแต่ตาเหลือกนะครับ เราอยู่ด้วยกันสามคนครับ อ่า เราสามคน นั่นแหละ ฟังไม่ผิดหรอก เราสามคน ผมโอเซฮุน เสี่ยวลู่ฮาน และเด็กดื้อโดคยองซู ทำไมผมถึงเรียกเด็กดื้อนะหรอ ตามไปดูสิ

 

วันนี้เรามีการแสดงในเวทีอันยิ่งใหญ่อย่าง MELON AWARD ครับ คยองซูหรือดีโอทำผมสีดำ ผมว่ามันเข้ากับเขามาก มันดูน่ารัก น่าลากกลับไปกดที่บ้านสุดๆ ไม่อยากให้มาที่งานเลย 

ทำไมนะหรอ ดูดิ เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ แมลงวันรุมตอมหึ่งเลย เฮ้ย พวกคนหื่นรุมตอมต่างหาก คนพวกนี้ชอบแต๊ะอั๋งคนน่ารักของผม เห็นแล้วมันน่าสไลด์คิกที่ละคนเนอะ ใช่ป่ะเสี่ยวลู่


ถูกของไอ้ฮุนมัน ผมไม่ชอบพวกมาเกาะแกะเด็กน้อยของผม แถมเด็กน้อยของผม รู้แล้วน่าไอ้ฮุนไม่ต้องมาส่งกระแสฆาตกรใส่ ไม่สิ เด็กน้อยของเรา ยังชอบทำตัวน่ารัก คิคุ ตลอดเวลา ไอ้พวกนั้นเลยมาเกาะแกะ ดูสิลีด มันมาอีกล่ะ เด็กน้อยของผมน่ารักให้มันน้อยหน่อยสิ!!!!!!

คนนู้นคนนี้รุมตอม น่าเอาปืนยิงทิ้งเลยนี่ นี่ก็อีกคนชอบทำตัวน่ารัก หึงนะ ห่วงนะและหวงมากๆด้วย ต้องเตือน!!!!!

“คยอง ห้ามให้ใครแตะ จับ และห้ามกอดด้วยนอกจากพี่และเซฮุนเข้าใจไหม”

“ใช่ ห้ามเข้าใกล้ทุกคนเลย ไอ้พวกนั้นมันจ้องจะงาบคยองอยู่”

“อะไรล่ะ เป็นอะไรกันอีกเนี่ย นี่งานนะ อย่ามางี่เง่า ง๊องแง๊งใส่คยองนะ คยองไปแล้วห้ามตามด้วย” นั่นไง ไปแล้ว งอนไปซะด้วย

“ทำไงดีอ่ะไอ้ฮุน”

“ก็ไม่รู้สินะ” เอิ่ม ถ้าไม่ได้อยู่บนเวทีนะ จะถีบแม่-งเลย สะดิ้งซะ นั่นไง มาอีกแล้ว

“คยองซู!!!! มานี่เลย” จู่ๆก็โดนประกบ

อ๊ากกกกกกกกกกกก

“ปล่อยน้า  เสี่ยวลู่ เซฮุนปล่อยคยองนะ” ทั้งสองคนได้แต่เดินดุ่มออกไปโดยมีคยองซูอยู่ตรงกลาง เซฮุนรีบลากคยองออกมาจากงานแล้วยัดเข้ารถตู้ไป

“ปล่อยคยอง”

“ไม่ปล่อยหรอก เด็กดื้อ” ลู่ฮานพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้คยองซูแล้วเป่าลมใส่หน้า

“>/////< คยองไม่ดื้อนะ”

“หึ” ลู่ฮานยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กตาโตนี่ หูแดงแล้วนั่น

“คยองดื้อ บอกว่าห้ามให้คนอื่นกอด จับ ห้ามใกล้ ยังทำ”

“ก็พวกนั้นมาเอง คยองไม่ได้ไปหาสักหน่อย เซฮุน” คยองซูก้มหน้าชิดอกเมื่อเซฮุนดึงเขามานั่งบนตักแถมยังเอาคางมาวางบนไหล่อีก ไอ้เสียงกระซิบข้างหูนี่มันคือ อัลไลลลลลล

อ๊ายยยยย มาทำไม เสี่ยวลู่มาทำไม มาประกบด้านหน้าอีก หน้ายื่นเข้ามาทำไม เขินนะ

“เตรียมรับโทษให้ดีๆเด็กดื้อ” ลู่ฮานพูดจบก็ประกบปากลงบนปากอิ่มรูปหัวใจที่น่าหลงใหลนี่ ลิ้นหนาสอดเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก เซฮุนก็ไม่ยอมแพ้ซุกไซ้ซอกคอขาว สูดความหอมจากคนตัวเล็กนี่ ก่อนจะขบเม้มทำรอยบ่งบอกความเป็นเจ้าของ มือของเซฮุนไล้ตามแขนเรียวของคยองซูก่อนไต่ขึ้นมาบนไหล่ ถอดเสื้อตัวนอกออกอย่างเบามือโดยไม่ให้ร่างเล็กรู้ตัว มือของลู่ฮานปลดเนคไทของร่างเล็กออกให้เซฮุน  ก่อนจะค่อยปลดกระดุมออกช้าๆ มือของเซฮุนล้วงเข้าไปในเสื้อลูบไล้ไปทั่ว

“อ๊า” ลู่ฮานผละออกจากปากอิ่มสวยอย่างอ้อยอิ่ง ปล่อยให้ร่างเล็กเผยเสียงครางหวานหูให้ได้ฟัง ลู่ฮานแยกสาบเสื้อของร่างเล็กออก เผยให้เห็นมือของเซฮุนเลื้อยไปทั่ว เซฮุนละมือออกจากแผ่นออกของร่างเล็กก่อนจะเปลี่ยนไปจับหน้าของร่างเล็กให้หันมา ไม่รอช้าลิ้นหนาสอดเข้าหาความหวานจากโพรงปาก ลิ้นเล็กๆหลบหนีแต่ก็ไม่พ้น เซฮุนกระหวดลิ้นหนาหยอกล้อกับลิ้นเล็กของคยองซูจนน้ำสีใสไหลออกมาจากมุมปาก

“อื้อ” ร่างเล็กครางออกมา เมื่อลิ้นของลู่ฮานปัดผ่านยอดอกสีหวาน มือของลู่ฮานบีบเคล้นสะโพกอย่างเมามันส์ เซฮุนสบตากับลู่ฮาน ก่อนเซฮุนจะเลื่อนมือไปที่ขอบกางเกง

“ถึงแล้วครับ” เสียงคนขับรถพูดขึ้น คยองซูรีบผลักทั้งคนออกแล้วเปิดประตูลงไปทันที โดยลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ติดกระดุมทั้งแถบ

“เอ่อ น้องดีโอครับ พี่ว่าปิดรอยด้วยนะครับ มันชัดมาก” คนขับรถเปิดกระจกแล้วตะโกนบอกคยองซุที่รีบเดินเข้าหอ

“เฮ้ย ย๊า! ไอ้โรคจิตเสี่ยวลู่ ไอ้บ้าเซฮุน” คยองซูรีบดึงเสื้อมาปิดไว้ก่อนจะวิ่งหน้าแดงเข้าหอไป

“หึหึ เด็กน้อยเอ๋ย ไม่รอดแน่” ลู่ฮานวิ่งเข้าไปในหออย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง” เซฮุนโค้งขอบคุณก่อนจะเดินหันหลังเข้าหอไป

“เดี๋ยว!เซฮุน อย่ารุนแรงล่ะ” เด็กพวกนี้อารมณ์หึงหวงรุนแรงจริงๆ ดีนะที่ไม่ตบะแตก ไม่งั้นได้รถชนเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ ครางซะเสียวเลยนะคยองซู โชคดีละกัน หวังว่าไอ้คู่ฝาแฝดหลอกลวงคงไม่ทำกันจนลุกไม่ขึ้นนะ

 

“ครับ ^-----^”

......หึหึ เตรียมเริ่มรับการลงโทษสำหรับเด็กดื้อได้ครับคุณโดคยองซู......

“ย๊า!!!! ไอ้บ้า ไอ้สองกล้วยหอม ไอ้บีหนึ่งบีสอง ไอ้ชานมเน่า ไอ้หน้าหมาบั๊ก ไอ้หื่น ไอ้….” ร่างเล็กของคยองซูกำลังด่าทอสองคน(หื่น)อยู่ ปากรูปหัวใจที่พ่นคำด่าไม่ยั้งนั้นทำให้ลู่ฮานที่วิ่งตามเข้ามาอยากจะจับมาจูบซะให้เข็ด ขายาวก้าวเข้ามาจนจะถึงตัว แต่เสียงโทรศัพท์ของร่างเล็กก็ดังขึ้น จึงรีบไปซ้อนตัวอยู่ข้างหลังของคยองซู

นา อือ รือรอง อือ รือรอง อือ รือรอง เด

“ยอบอเซโย! อ้า พี่คริส ครับ” คริสอีกล่ะ หึงนะ หึง อยู่ข้างหลังเนี่ยไม่หันมาดูบ้าง อะไรกับไอ้คริสนักหนา

“จริงหรอ ว๊าวๆ เอามาให้คยองที่ห้องด้วยนะครับ ครับ รักพี่คริสเหมือนกัน”

“อ๊ะ… เซฮุน เฮ้ย พี่ลู่ ปล่อยคยองน๊าาาาาาาา” เซฮุนดึงโทรศัพท์ออกจากหูของคยองซู ส่วนลู่ฮานอุ้มคยองซูเดินเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

“เด็กดื้อโดนแน่!” เซฮุนกดวางสายทันที แม้จะได้ยินเสียงด่าทอดังออกมาจากโทรศัพท์ เซฮุนกดปิดเครื่องทั้งของคยองซูและของตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าห้องไป

“อ๊า ไม่นะ ฮึก พี่ลู่ ไม่เอา ฮือ” ลู่ฮานกดร่างเล็กของคยองซูลงเตียงอย่างแรงก่อนจะดึงเสื้อเชิ้ตที่ได้ติดกระดุมออกของคยองซู โยนมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนถอดเสื้อของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วขึ้นคร่อมคยองซูไว้ ลู่ฮานมองใบหน้าน่ารักของคยองซูตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา

“ฮึก ฮือ พี่ลู่ ไม่ทำนะ ฮือ ปล่อยคยองซูเหอะนะ ฮึก” มือเล็กดันหน้าของลู่ฮานออก แต่ลู่ฮานรวบข้อมือเล็กไว้ก่อนจะกดไว้บนหัวของคยองซู ดวงตาสวยหลบสายดาดุจากลู่ฮาน

“พี่เตือนแล้วใช่ไหมว่า ห้ามไปยุ่งกับพวกนั้นน่ะ” คยองซูยังคงดิ้นไปมา

“ก็จะให้คยองทำยังไง พี่จะให้คยองอยู่คนเดียวรึไง แล้วเมมเบอร์ในวงจะเนี่ยจะไม่ให้คยองพูดกับใครเลยหรอ พี่จะเป็นบ้าอะไรนักหนา” เมื่อเห็นว่าลู่ฮานนิ่งไปคยองซูจึงยกขาขึ้นถีบลู่ฮานออก ลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตู ก็เจอกับเซฮุน ร่างเล็กของคยองซูกระโดดกอดเซฮุนไว้ทันที

“เซฮุน เซฮุนช่วยคยองด้วย พี่ลู่บ้าไปแล้ว เซฮุน เซฮุน!” คยองเงยหน้ามองเซฮุนที่นิ่งไม่ไหวติงอะไร มือเล็กกำแขนของเซฮุนไว้เบาๆ คยองซูนิ่งไปเมื่อสายตาที่เซฮุนมองมามันดูน่ากลัว เซฮุนสาวเท้าเดินมา ร่างเล็กค่อยๆถอยหลังหนี จนชนกับแผ่นอกของลู่ฮาน……..

“อ๊ะ..พี่ลู่ อื้อ..” เซฮุนคว้าคอของร่างเล็กเข้ามาจูบอย่างรุนแรง ลู่ฮานคว้าเอวของร่างเล็กไว้มืออีกข้างลูบไล้สะโพกกลมกลึงบีบเคล้นอย่างแรง ในขณะที่ริมฝีปากก้มลงขบเม้มที่ซอกคอขาว มือเล็กทุบตีที่อกของเซฮุนอย่างแรง มือหนารวบข้อมือเล็กไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างดึงเนคไทของตัวเองออกก่อนจะมัดข้อมือเล็กไว้ ริมฝีปากหนาของเซฮุนยังคงกวาดหาชิมความหวานจากโพรงปากของคยองซู ลิ้นเล็กพยายามหลบหนีแต่เซฮุนก็กวาดต้อนดูดลิ้นเล็กแรงๆจนร่างเล็กครางออกมา

“อื้อ” ลู่ฮานลากไล้มือไปทั่วร่างกายของคยองซู มือหนาลูบไล้ส่วนไวต่อความรู้สึกผ่านเนื้อผ้าบีบเคล้นอย่างเนิบนาบก่อนจะแรงขึ้นเรื่อยๆ มือของเซฮุนไล้จากซอกคอลงมาที่แผ่นอกบางก่อนจะลงมาเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกง จากนั้นก็รีบดึงกางเกงตามด้วยชั้นในลงอย่างรวดเร็ว ลู่ฮานอุ้มคยองซูขึ้นก่อนจะโยนลงเตียงอย่างแรง ร่างสูงของทั้งสองคนรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วตามไปคร่อมไว้อย่างรวดเร็ว

“ฮึก พี่ลู่ เซฮุนปล่อยคยองเถอะ ขอร้องล่ะ ไม่เล่นแบบนี้นะ ฮือ คยองกลัว ฮึก” เซฮุนกับลู่ฮานมองร่างเล็กค่อยๆถอยหลังหนีจนหลังบางติดกับหัวเตียง ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตากลมโตที่พวกเขาชอบจ้องมองในตอนนี้แดงก่ำ สายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่เคยส่งให้กันกลายเป็นความหวาดกลัว ความรู้สึกในตอนนี้พวกเขากลัวว่าคยองซูจะกลัวพวกเขา จะเกลียดพวกเขาทั้งที่รู้ว่าร่างเล็กตรงหน้าไม่ชอบความรุนแรง

ตั้งแต่ก่อนจะเดบิวต์ เพราะเราสามคนมีความรู้สึกดีๆให้กันจึงกลายมาเป็นความรักจนถึงทุกวันนี้ ทั้งเซฮุนและลู่ฮานคอยอยู่เคียงข้างคยองซูตลอดเวลาจึงทำให้คยองซูเปิดใจรับความรักที่เซฮุนกับลู่ฮานมีให้ แม้ไม่เคยจะพูดให้ได้ยินเลยสักครั้ง คำว่า รัก และทั้งที่เป็นแฟนกันแต่ไม่เคยได้ยินมันก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ ความรู้สึกมันผสมปนเปกันหมด รัก หึง หวง ห่วง โกรธและน้อยใจ จนตอนนี้คยองซูอาจจะกลัวพวกเขาไปแล้วก็ได้

“อย่ากลัวพี่สิคยองซู พี่จะไม่ทำแล้ว พี่ขอโทษ พี่แค่หึงคยองซูอ่ะ” ลู่ฮานขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กแต่คยองซูกลับขดตัวหนี น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาใน ใจของลู่ฮานเจ็บมากๆ

“คยองซู เซฮุนขอโทษ เซฮุนก็หึงคยองเหมือนกัน อย่ากลัวเซฮุนเลยนะ” เซฮุนตเข้าไปกอดคยองซูไว้ไม่ให้หนี ลู่ฮานจึงเข้ามากอดด้วยอีกคน พวกเขารู้สึกได้ว่าร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดนี้กำลังสั่นกลัวพวกเขา

“อ๊ะ…อึก ฮือ ใจร้าย ใจร้ายที่สุด ไอ้คนบ้า ไอ้เซฮุนบ้า ไอ้พี่ลู่บ้า ไอ้หน้าหมาบั๊ก ไอ้ชานมเน่า ไอ้เหี่ยว ไอ้ตุ๊ด ฮึก ฮือ คยองกลัวนะ หึงบ้าหึงบออะไรขนาดนี้ ฮือ งอนแล้ว งื้ออออ” ปากรูปหัวใจเบะออกอย่างน่ารัก น้ำตาที่ไหลออกมาถูกเซฮุนและลู่ฮานจูบซับเบาจนหมด แล้วหอมแก้มคยองซูคนละข้าง

“หายงอนน้าครับ เด็กดื้อ” ลู่ฮานหอมแก้มคยองซูอีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว

“เด็กดื้อ อย่างอนนะครับ เซฮุนไม่ทำแล้วนะ” เซฮุนเอาหัวถูไหล่ของคยองซูเบาๆเป็นเชิงอ้อน

“เชอะ” คนตัวเล็กสะบัดหน้าหนี แต่แอบลอบยิ้มอยู่คนเดียว โดยไม่รู้ว่าสองคนที่กำลังกอดตัวเองอยู่นั้นแอบส่งซิกกันอย่างเจ้าเล่ห์

“ไม่หายงอนหรอ” เซฮุนพูดขึ้นแล้วกระชับกอดเอวคยองซูไว้แน่น แล้วซบหน้าลงตรงไหล่เล็กของคยองซู

“ยังงอนอยู่งั้นหรอ เด็อดื้อ!” ลู่ฮานซบหน้าลงกับไหล่ของคยองซู มือหนาแกะเนคไทที่มัดอยู่ออกก่อนจะจับมือเล็กขึ้นมาแนบแก้มตัวเองไว้ ถูเบาๆกับแก้มตัวเอง

“>///////< อะ..เอ่อ งอนอยู่” ไอ้บ้า เขินนะ อ้อนคนเดียวก็จะละลายอยู่แล้ว มาแท็กทีมอ้อนแบบนี้อีก อยากจะมุดลงดินจริงๆ เขินนนน

“หึ หึ” ทั้งสองคนส่งเสียงออกมา

“อะไรหรอ?” คยองซูทำหน้างงใส่ทั้งสองคน เซฮุนและลู่ฮานยิ้มขึ้นที่มุมปากพร้อมกันมือหนากระชับเอวคยองซูไว้แน่น

“ไม่หายงอนงั้นปล้ำละกันนะครับ J” ทั้งสองคนจับคยองซูหงายหลังนอนราบไปกับเตียง ก้มหน้าลงไปใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะเป่าลมใส่แก้มใสของคยองซูที่แดงก่ำเพราะความเขินในตอนนี้

“อะ…ไอ้บ้า >//////<” คยองซูพูดขึ้นแล้วเบนหน้าหนี

“อย่าน่ารักมากนักได้มั๊ย เด็กดื้อ!เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลุกไม่ขึ้นนะ

 

จะหาว่าพี่ไม่เตือน…..” ทั้งสองคนก้มหน้าลงไปเรื่อยๆ ริมฝีปากหนาเคลื่อนลงไปหาของหวานที่กำลังจะได้เขมือบ

ตามไปอ่าน>>>>>>http://writer.dek-d.com/poison-toyou/writer/viewlongc.php?id=1046453&chapter=4